De afgelopen jaren ben ik een beetje verliefd geworden op het Noord-Groningse landschap. Wanneer dat precies gebeurd is, kan ik me niet herinneren, want vroeger vond ik er eerlijk gezegd maar weinig aan. Een vlakke, kale boel waar je vooral in de winter niet moest komen als je niet diep depressief wilde worden, zo zag ik het een beetje. Maar in de loop van de tijd ben ik dat lege land steeds meer gaan waarderen. Want als je goed kijkt, is er van alles te zien. Overal zijn nog sporen van lang geleden, toen het water in dit gebied veel meer vrij spel had dan tegenwoordig het geval is. Het nu zo mooi rustig kronkelende riviertje Reitdiep was vroeger bijvoorbeeld een open zeearm die uitkwam in de stad Groningen. Het oudste cultuurlandschap van Europa is tegenwoordig prachtig te verkennen via smalle fietspaadjes over de dijken heen en tussen de weilanden door. Als je door het dal van het Reitdiep fietst, zie je verspreid tussen de weilanden oude dijken en terpen met mooie boerderijen en kerkjes die vaak nog uit de middeleeuwen stammen. Ik wilde al een tijdje een mooie, tijdloze foto van dat eeuwenoude Reitdiep maken. Dat is nog best lastig aangezien er maar een paar plekken zijn waar je dicht bij het water kunt komen. Bij het oude sluizencomplex Aduarderzijl is echter wel een mooie locatie. Vanaf de top van de sluis heb je een mooi uitzicht over de rivier en de aftakking die het Aduarderdiep vormt. Op een hele kalme nevelige morgen heb ik deze foto genomen. Op de achtergrond zie je het notarisbosje, vernoemd naar notaris De Ranitz die het liet aanleggen. Omzetting naar zwart-wit gaf het beeld de tijdloze uitstraling die ik zocht, en laat zo het water als vloeibaar zilver door het land slingeren.
Het Reitdiep bij Aduarderzijl
